سلام اقا مرتضی

امروزبیستم فروردین سالروز شهادت سید شهیدان اهل قلم  مرتضی اوینی هست . یه دسنوشته ازشون میندازم البته دلم میخواست دلنوشته خودم رو خطاب  به این بزرگوار عزیزم بنویسم دیدم این نوشته خیلی با شرایط امروز تناسب داره حیفم اومد

 ( آقا سید مرتضی آوینی )

من بچه شاه عبدالعظیم هستم . اینجانب ، اکنون چهل و شش سال تمام دارم ... دارای فوق لیسانس معماری از دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران هستم . تصور نکنید که من با زندگی به سبک و سیاق متظاهران به روشنفکری ناآشنا هستم . من از راه طی شده با شما حرف می زنم ... خوشبختانه زندگی مرا به راهی کشانده است که ناچار شدم رودربایستی را نخست با خودم و سپس با دیگران کنار بگذارم و عمیقا بپذیرم تظاهر به دانایی هرگز جایگزین دانایی نمی شود ، باید در جستجوی حقیقت بود . و این متاعی است که هر کسی براستی طالبش باشد ، آنرا خواهد یافت ، و در نزد خویش نیز خواهد یافت . حقیر هر چه آموختم از خارج دانشگاه است . بنده با یقین کامل می گویم که تخصص حقیقی در سایه تعهد اسلامی بدست می آید و لاغیر...   ( وااااا اقا مرتضی؟؟؟؟ از شما بعیده برادر چه بی کلاسی هاااا الان بازار تکنوکراتها دوباره داره گررررم میشه....  همین حرفا رو میزدید که تا زنده بودید انواع برچسبا رو بهتون میزدن دیگه)

پی نوشت:  یازده سال  پیش در چنین روزی پدرم به رحمت خدا رفت تا زنده بود قدرش رو ندونستم

 اما اون محبت رو بر من تمام کرد.  یادمه اواخر عمرش بود که یک روز منو محکم بغل کرد و درگوشم  گفت : زهرااا تو تجلی آرمانهای منیمن اونروز نفهمیدم چی گفت اما امروز قلبم وروحم وجسمم همه وهمه در جهت آرمانهایش قرار گرفته ... برای شادی روحش صلوااات 

لینک صحبتهای سعید قاسمی درباره شهید اوینی ( جالبه از دستش نده)